Kireçlenmeye İğne İyi Gelir Mi? Bir Genç Yetişkinin Umut Arayışı
Kayseri’de sabahları soğuk, ama güneş doğarken şehir hala uyanmamış gibi oluyor. Havanın keskinliği, günün ilerleyen saatlerinde yumuşuyor ama o ilk soğuk hava, içimi titretiyor. 25 yaşımdayım ve bu sabah yine aynı şey oldu. Yataktan kalkıp ayaklarımı yere koyar koymaz, o rahatsız edici ağrıyı hissettim. Birkaç yıl önce başlamıştı; dizlerimdeki o ani sızlamalar, her adımda derinleşen ağrılar. Artık, 25 yaşımda, her gün bu acıyı hissediyorum. Birçok kişiye göre, belki çok genç olduğum için bu ağrılar göz ardı edilebilirdi. Ama ben, her adımda bu acıyı hissediyorum ve zaman zaman, “Kireçlenmeye iğne iyi gelir mi?” diye düşünüyorum.
Bir Sabahın Hikayesi
O sabah, yine aynı ağrı. Genellikle sabahları geçiyor gibi hissediyorum, ama bu sefer başka bir şey vardı. Dizlerim, sanki gün boyunca üzerlerinde bir yük taşıyormuş gibi ağrıyordu. Güne başlamak için bir şey yapmalıydım. Hızla kahvemi içip, dışarı çıkmaya karar verdim. Kayseri’nin sokakları genelde sabahları sakin olur, ama o gün bana çok yoğun geldi. Her şey ağırlaşıyor, insanın üzerine daha fazla yük biniyor gibiydi.
Bir süre yürüdüm, adımlarım gittikçe daha zorlaşıyor ve dizlerim sızlıyordu. Düşündüm: “Kireçlenmeye iğne gerçekten iyi gelir mi? Kendi bedenimi bu kadar zorlamalı mıyım?”
Bir zamanlar, annem bir doktora gitmişti. Dizlerindeki ağrılar için sürekli ilaçlar alıyordu ama bir süre sonra yine aynı sorunla karşılaştı. Doktor iğne tedavisinden bahsetmişti. “Bunu deneyebilirsin,” demişti anneme. O gün, annemin ağrılarının geçmesini umarak bir iğne yaptırmaya karar vermişti. Ama her şeyin sonrasında farklı hissetmiştik. Hem annem hem de ben, “Bu iğne gerçekten işe yarayacak mı?” diye tereddüt içindeydik.
Duygusal Bir Sorun
Benim için ise, kireçlenme başka bir meseleydi. Kendi bedenimdeki değişimi izlerken, içimde farklı duygular yükseliyordu. Hayal kırıklığı, belirsizlik, umutsuzluk… Acılar fiziksel olabilir ama onların duygusal yönü de var. Bazen düşünüyorum; “Eğer bedenim böyleyse, yaşım ilerledikçe nasıl olacak?”
Bu soruların, birinin seni gerçekten anlaması kadar derin bir etkisi yoktu. Kendimi zaman zaman bir çöküş içinde buluyordum. Hayatımda her şey gayet iyi giderken, bedenim beni başka bir yolculuğa sürüklüyordu. Her sabah aynı yorgunlukla uyanmak, beni hem ruhsal hem de bedensel olarak zorluyordu.
Annemi düşündüm bir anda. O kadar çok zorlanmıştı ki, o iğneyi bir çözüm gibi görüyordu. Acaba ben de ona benzer bir yol mu seçecektim? İğne tedavisi, belki acıyı geçirebilirdi, ama hissettiğim bu kaybolmuşlukla nasıl başa çıkabilirdim? Hayat bazen bir iğne gibi, geçici çözümlerle dolu. Ama ne kadar etkili olurlar?
Bir Çıkış Yolu Bulmak
İğne konusunu düşündükçe, içimde bir umut ışığı belirdi. Belki de ağrılarımın geçmesi, sadece bir tedavi ile sınırlı değildi. Kendi bedenimi dinlemek, ona iyi bakmak belki de iyileşmenin ilk adımıydı. O gün, bir arkadaşım bana önerdi: “Bunu sadece tıbbi olarak değil, psikolojik olarak da ele almalısın.” O an ne demek istediğini tam anlamıştım. Acı sadece fiziksel değil, içsel bir yolculukta da karşımıza çıkıyordu.
Düşündüm, belki de bazen bir iğne çözüm sunar ama gerçek iyileşme, zihnimizde başlar. Kireçlenmeye iğne iyi gelir mi? Belki, bir ölçüde. Ama asıl önemli olan, onun yanında ne hissettiğimi fark etmekti. O an, her şeyin sadece fiziksel acıdan ibaret olmadığını, ruhsal olarak da iyileşmeye ihtiyacım olduğunu fark ettim.
Kapanış: Umutla İleriye Bakmak
Zamanla, bedenime daha fazla dikkat etmeye başladım. Egzersizler, doğru beslenme, biraz meditasyon… Ve evet, belki de o iğne tedavisini bir seçenek olarak değerlendirebilirim. Ama önemli olan, her şeyin bir başlangıç noktasına ihtiyacı olduğunu kabullenmekti. Kireçlenme sadece fiziksel değil, duygusal bir yolculuktu. O yolculukta kendimi kaybetmeden, her adımda bir umut bulmam gerektiğini düşündüm.
Hayatımın geri kalanını, bu şekilde kabul ederek yaşayabilirim. Hem bedenimle, hem de ruhumla barışarak…